“Die regionale bandjes vond ik geweldig. Ik hield van muziek èn fotografie. En alles zelf in zwart-wit in de doka en dan ermee naar de fotoclub. Maar ja, op een gegeven moment is daar het huwelijk en komen er kinderen en hoewel ik altijd ben blijven fotograferen komt het dan toch een tijdje op de tweede of misschien wel derde plaats. De laatste tien jaar neemt de fotografie weer een centrale plaats in. Je kunt gerust zeggen dat het voor mij een uitlaatklep is. Ik heb nog steeds een grote voorliefde voor zwart-wit. Mijn fotografie is wel veranderd. Ik ben erin gegroeid en laat meer mijn gevoel spreken. Mijn omgeving noemt mij een gevoelsfotograaf. Misschien komt dat doordat ik veel met mensen werk. Gehandicaptenzorg vraagt dat je dicht bij de mens staat voor wie je de zorg hebt. Dat heeft ook alles te maken met gevoel en verbinding.”

Peter vertelt me over een project dat hij samen heeft gedaan met een bevriende kunstenares die artrose heeft.

“We hebben samen foto’s gemaakt die de ziekte en zijn gevolgen verbeelden. Het was best een heftig proces, waardoor we elkaar beter hebben leren kennen en waardoor ik ook anders naar mijzelf als fotograaf ben gaan kijken. Daarnaast heb ik ook andere projecten met haar gemaakt.”

Zijn stijl in de fotografie is rauw, grofkorrelig en contrastrijk zwart-wit om de emotie meer naar buiten te brengen.

“Ik werk sterk vanuit mijn intuïtie van het moment. Als ik met iemand heb afgesproken voor een fotoshoot, stop ik wel wat attributen of kleding in een koffertje, maar het komt er zelden uit. Ik ben niet zo goed in allerlei dingen vooraf te bedenken. De creativiteit komt veel meer tijdens het werken met het model.”